Een sprookje langs de Zijderoute

Eindeloze woestijnvlaktes, karavanen met kamelen en hier en daar een kraampje waar ze prachtige zijde verkopen. Deze gedachtes kwamen in mij op toen ik in 2018 de kans kreeg een reis langs de zijderoute te maken. Nachtenlang droomde over de prachtige blauwe kleuren van het Registanplein, druk bezochte markten en monniken die rondlopen tussen de terracotta gekleurde gebouwen.

“Via Oezbekistan en Kazachstan zal ik 2,5 week later eindigen in Beijing”

Voor mijn vertrek eind april bereid ik de reis uitgebreid voor. Ik bestudeer het huidige Zijderoute programma, maak afspraken met lokale partners en probeer mij wat te verdiepen in de geschiedenis. Wat overigens niet nodig was, want wie wel eens op pad is geweest met een gids in Oezbekistan weet: geen feit of jaartal wordt overgeslagen. Vanuit Nederland zal ik via Moskou naar Tashkent vliegen. Omdat ik, mede door mijn functie bij Tiara Tours, Moskou al meerder malen heb bezocht besloot ik een bezoek ditmaal over te slaan. Via Oezbekistan en Kazachstan zal ik 2,5 week later eindigen in Beijing.

Midden in de nacht word ik in Tashkent hartelijk ontvangen door mijn lokale gids. Onderweg naar mijn eerste verblijf moest ik glimlachen om de rode bidon met drie witte, verticale kruisjes waar de chauffeur uit drinkt. Op reis besef ik mij altijd weer dat, hoe klein Nederland ook is, je altijd elementen van thuis tegenkomt.

“We bezoeken het gezellige stadscentrum, waar we geregeld plaats op nemen op een terrasje voor een kopje koffie”

Mijn dagen in Oezbekistan vliegen voorbij. Waar de hoofdstad Tashkent mij voornamelijk doet denken aan de grote, Russische steden blijkt contrast met de kleinere stad Boechara enorm! Hier maak ik kennis met de 19 jarige gids Munira. Vanaf het eerste moment hebben we een leuke klik. We bezoeken het gezellige stadscentrum, waar we geregeld plaats op nemen op een terrasje voor een kopje koffie. We kunnen eindeloos kletsen over van alles en nog wat. Ze vertelt over hoe ze opgegroeid is in Oezbekistan maar altijd een brede interesse heeft gehad in de wereld. Ondanks dat het door de architectuur soms lijkt alsof de tijd heeft stil gestaan, verbaas ik mij over het moderne leven dat zij en haar vriendinnen lijden. En dat ze pas 19 jaar oud is maar al zoveel lijkt te hebben meegemaakt.

“Ik doe dit met de trein. Een betrouwbare en comfortabele manier van reizen“.

Een dag later nemen we afscheid en is het tijd om door te reizen naar Samarkand. Ik doe dit met de trein. Een betrouwbare en comfortabele manier van reizen. In Samarkand ontmoet ik mijn volgende gids. Ze is lerares Engels maar doet ook seizoenswerk als gids. We bezoeken de Bibi-Khanum Moskee, begraafplaats Shakhi-Zinda en het prachtige Registanplein. Dat overigens al mijn verwachtingen waarmaakt, gelukkig. Aan het eind van de dag vraagt de gids mij of wij in Nederland de programma’s van Johanna johanna lumbly kennen. Natuurlijk! Enthousiast vertel ik haar dat mijn moeder en ik zo dol zijn op de prachtige stem van de presentatrice. Ze blijkt Johanna rondgeleid te hebben tijdens haar Silk Road serie. S ’avonds in mijn hotel zoek ik op internet naar filmpjes maar kom mijn gids niet tegen. Jammer.

“Hij en zijn vrouw hadden begrepen dat ik alleen op reis was en nodigen mij uit voor een kopje koffie in hun coupé”.

Vanuit Oezbekistan reis ik verder naar mijn volgende bestemming: Almaty. Of zoals ze in de Sovjet tijd zeiden, Alma-Ata. Tijdens een prettige treinreis van ongeveer 24 uur laat ik de indrukken van Oezbekistan op mij inwerken. Ik voeg Munira toe op facebook en neem mij voor contact te houden. Na een paar uur klopt er een vriendelijke, Oezbeekse man op de deurpost van mijn coupé. In zijn hand heeft hij een Kitkat. Hij en zijn vrouw hadden begrepen dat ik alleen op reis was en nodigen mij uit voor een kopje koffie in hun coupé. Ik verzeker hem zeker even langs te komen. Maar wanneer ik een half uur later mijn spannende 3^de deel van de Zeven Zussen aan de kant leg is de coupé deur dicht. Misschien had ik direct mee moeten gaan? Lesson learned.

Na een prima nachtje in de trein kom ik aan in Almaty. Een grote stad die prachtig gelegen is tussen de bergen. Al snel trek ik samen met mijn nieuwe gids Shayakhmet de stad uit op weg naar Big Almaty lake. In mijn hoofd komen foto’s van dit prachtige, groenblauwe meer voorbij dat mee kleurt met de zon. Enigszins zorgelijk kijk ik uit het raam naar de vele sneeuw die gevallen is.

Hier? In de sneeuw? Why not!

Aangekomen bij Big Almaty lake ben ik dan ook lichtelijk teleurgesteld. Het meer is compleet bevroren en bedenkt met een laagje sneeuw. We besluiten toch een paar foto’s te maken en Shayakhmet nodigt mij uit voor een picknick. Hier? In de sneeuw? Why not! We genieten van een heerlijk bordje Plov, een klassiek kruidig rijsgerecht dat ik in Oezbekistan heb leren kennen.

Met bevroren tenen reizen we terug naar de stad waar een warm bad te wachten staat!

“Een beetje zenuwachtig word ik wel wanneer de hele trein leeg lijkt te lopen tijdens de laatste stop in Kazachstan”.

Na een kort bezoek van twee dagen is het alweer tijd om verder te reizen naar China. De trein is vrij vol. Een beetje zenuwachtig word ik wel wanneer de hele trein leeg lijkt te lopen tijdens de laatste stop in Kazachstan. Maar nee, ik heb de reis goed voorbereid en weet zeker dat ik met deze trein China zal bereiken. Uiteindelijk word ik, als laatst overgebleven reiziger toch verzocht de trein te verlaten. 2 uur lang neem ik twijfelachtig plaats in een lege wachtruimte op het station. Ik weet dat de trein hier een ander onderstel krijgt. Het is tenslotte bekend dat de spoorbreedte in China afwijkt, maar dat er geen één andere reiziger met mij wacht verbaasd me. Wanneer de trein weer op het station aangekomen is neem ik plaats in mijn oude coupé. Tot mijn verbazing zit daar een Chinese jongen. Hij blijkt in het buitenland te studeren en is onderweg naar zijn familie voor een kort bezoek. Hoe en wanneer hij de trein is ingekomen blijft voor mij een raadsel. 10 minuten laten stopt de trein bij de grens controle en zitten hij en ik vervolgens uren lang te wachten bij de paspoort controle. Uitgebreid word mijn bagage gecontroleerd en wordt besloten dat mijn Lonley Planet China niet mee mag. Na een discussie van ruim 1,5 uur heb ik de douane beambte overtuigd dat ik gewoon een toerist ben en, ondanks meerdere Chinese stempels in mijn paspoort, geen intentie heb hier te blijven. De student blijkt het neefje van één van de treinconducteurs en wordt niet gescreend.

“Vanuit de comfortabele Chinese hogesnelheidstrein verwonder ik mij over de prachtige uitzichten”.

Na 2 nachten in de trein kom ik aan in Urumqi, gelegen in de provincie Xinjiang. Na een kort verblijf reis ik via Turpan dwars door China. Vanuit de comfortabele Chinese hogesnelheidstrein verwonder ik mij over de prachtige uitzichten.

Dunhuang is mijn volgende stop. Hier bezoek ik de zandduinen die zorgen voor hét ultieme zijderoute gevoel. Samen met mijn lokale, Chinese gids geniet ik van de omgeving. En ondanks dat de kamelen met karavanen hier een Chinese toerist op hun rug dragen, voelt het toch even alsof ik terug ben gegaan in de tijd! Rond lunchtijd nemen we samen plaats in een restaurant. Ik ben tijdens mijn verblijf in dit deel van China nog geen westerse toerist tegen gekomen en dat is hier niet anders. Of ik een lokale lekkernij wil proberen? Graag. Wanneer de testikels van de plaatselijke ezels op tafel komen heb ik ineens minder trek. Natuurlijk eet ik braaf mijn bord leeg. Dat heb ik maar mooi geprobeerd, denk ik trots. De doggybag met overblijfselen van de lunch, waar ik natuurlijk vriendelijke ja tegen gezegd heb, probeer ik aan het eind van de dag nog aan de gids mee te geven. Dit mislukt helaas dus neem ik het braaf mee terug naar het hotel.

“Een bijzondere belevenis die mij nog lang zal bijblijven”

Vanuit Dunhuang reis ik door naar Xiahe, een bijzondere plek gelegen op bijna 3.000 meter hoogte dat vroeger tot Tibet behoorde. De bevolking voelt zich ondanks de afscheiding van het huidige Tibet nog steeds Tibetaan. Na 6 uur in de trein en 4 uur in de auto kom ik laat in de avond aan in mijn hotel. De volgende ochtend ontmoet ik Lily bij het ontbijt. Ze is een vrolijke, jonge dame waar ik vandaag mee op pad ga. Samen bezoeken we het Labrang klooster. Een bijzondere plek waar vandaag de dag nog zeker 1.000 monniken leven. Door één van hen worden we rondgeleid. Gedurende de dag vinden er verschillende religieuze activiteiten plaats waaronder meditatiesessies en muziekrepetities. Eén van de repetities mogen we bijwonen. Een bijzondere belevenis die mij nog lang zal bijblijven.

“Met een hoofd vol indrukken en een intense maar bijzondere ervaring rijker duik ik thuis mijn eigen bed weer in”.

Na mijn bezoek aan Xiahe, en een prachtige terugrit naar het station in Lanzhou, is het al tijd voor mijn laatste stop. Beijing. Helaas is er tijdens deze reis geen tijd om lang in Beijing te blijven. Na een korte ontmoeting met collega Anna, die ik tijdens mijn reizen voor Tiara Tours al vaker hebt ontmoet, is het tijd om naar huis te gaan! Met een hoofd vol indrukken en een intense maar bijzondere ervaring rijker duik ik thuis mijn eigen bed weer in. Dromend over een volgend avontuur.